Του Ονασαγόρα
Ενώ ζούμε στιγμές απείρου πολιτικού κάλλους, με τον Συλλούρη να ταμπουρώνεται στην προεδρική καρέκλα, όχι μόνο της Βουλής αλλά και του κράτους, τον λαό, τα κόμματα και τους βουλευτές να ξεσηκώνονται και να ζητούν κάθαρση, κάποιοι αναμένουν με αγωνία το τρίτο χτύπημα του Al Jazeera. Και είναι μάλιστα σίγουροι ότι θα υπάρξει τρίτο χτύπημα και μάλιστα πολύ μεγαλύτερης έντασης από αυτό που βιώνουμε τις τελευταίες ημέρες. -Μπορεί άραγε να υπάρξει μεγαλύτερη ένταση από αυτό που περνούμε;
Θα δείξει…
Κάποιοι πάντως είναι ιδιαίτερα ανήσυχοι. Αναπαράγουν μάλιστα, κυρίως σε πηγαδάκια πολιτικών και νομικών, νέα σενάρια συνωμοσίας και διαφθοράς με την επωδό: «τα κακά μας εν πίσω»…
Κατά τα άλλα όσα κωμικοτραγικά συνέβησαν χθες στη δημόσια σφαίρα της Κύπρου επιβεβαιώνουν τον Γκουτέρες πως είμαστε έτη φωτός από ένα «κανονικό» κράτος. Όχι όμως για τους λόγους που αυτός μπορεί να φαντάζεται.
Κάποιοι πολιτικοί μας άρχοντες, στα πολύ ψηλά μάλιστα επίπεδα, δεν είναι καθόλου «κανονικοί». Δεν θυμίζουν κανονικούς πολιτικούς ηγέτες. Θυμίζουν στην καλύτερη περίπτωση δραστήριους και αδίστακτους πωλητές και κτηματομεσίτες και στην χειρότερη πρωταγωνιστές ταινιών όπως τον «νονό». Κι όμως ηγούνται της κοινωνίας μας, κανονικά και με τον νόμο.
Ακόμα και τώρα που το Al Jazeera μας άνοιξε τα μάτια και είδαμε ποιοι είναι ποιοι (για ορισμένους τουλάχιστον) και αποφασίσαμε να τους ζητήσουμε να μας αφήσουν ήσυχους. Να τερματίσουν αμέσως το ξεπούλημα, να αφήσουν τις πολιτειακές τους καρέκλες και να υποστούν τις συνέπειες των πράξεών τους, αντί να διευκολύνουν την κατάσταση, να δείξουν πως έστω και τώρα συνειδητοποιούν την σοβαρότητα των εγκληματικών τους ενεργειών κρύβονται πίσω από τις υψηλές τους καρέκλες.
Ποιος άλλος στη θέση του Συλλούρη θα άντεχε να βλέπει τον λαό να βρίσκεται στους δρόμους και να του φωνάζει να παραιτηθεί και να λογοδοτήσει, να ακούει όλα τα κόμματα να του ζητούν να υποβάλει παραίτηση και να παρακολουθεί τους βουλευτές να αρνούνται να μπουν στη Βουλή όσο αυτός βρίσκεται στην προεδρία; Ποιος δεν θα έφευγε αμέσως με σκυμμένο το κεφάλι για να μην αναφερθώ σε πολύ χειρότερα πράγματα που είδαμε να γίνονται αλλού από πολιτικούς που διέπραξαν πολύ μικρότερα παραπτώματα.
Ποιος άλλος στη θέση του Συλλούρη θα έβρισκε τρόπους να ξεφύγει, να κερδίσει χρόνο και ποιος άλλος ξέρει τι, κρυβόμενος πίσω από μια «αποχή» καθηκόντων που κανένας δεν ξέρει τι σημαίνει; Και το χειρότερο και τραγικότερο: Να αναβαθμίζεται με το «έτσι θέλω» και να αναλαμβάνει προεδρεύων της Δημοκρατίας;
Συμβαίνουν σε άλλο κράτος αυτά; Έχουν και άλλοι πολιτικοί σε άλλα κράτη τέτοια δύναμη, τόση αυτοπεποίθηση, τέτοια ικανότητα να τους γράφουν όλους στα παλαιότερα των υποδημάτων τους και όπου αλλού αυτοί κρίνουν και να πορεύονται χωρίς έλεγχο, χωρίς λογοδοσία, χωρίς αιδώ;
This is Cyprus λοιπόν. Η χώρα που το θαύμα λειτουργεί ακόμα. Όπου ένας πολιτικός που μοιάζει να ξεπήδησε από γκαγκστερική ταινία κάνει το κομμάτι του. Όχι μόνος του, στο σπίτι του, αυτάρεσκα μπροστά στον καθρέφτη του. Όχι. Από το υψηλότερο δυνατό επίπεδο, από το υψηλότερο πολιτειακό αξίωμα. Προεδρεύων του κράτους σου λέει χαμογελώντας διαβολικά. Ποιου κράτους;
Του κράτους μας. Του μη κανονικού μας κράτους. Με όλους εμάς από κάτω να φωνάζουμε, να ωρυόμαστε και να του ζητούμε να σταματήσει να μας φτύνει κατάμουτρα κι αυτός να συνεχίζει να χαμογελά διαβολικά, να μας κλείνει το μάτι και να σηκώνει με αυτοπεποίθηση το ποτήρι με το κρασί του.
*Στο νοητό σταυροδρόμι της εξουσίας της Κύπρου ο Πρόεδρος ξεκινά την ανάβασή του από τον πάτο του πηγαδιού των τειχών στην οδό Ομήρου που διαπερνά τον πολιτικό μας βουλευτικό πολιτισμό εντός του παρηκμασμένου πολυπολιτισμικού κήπου, για να ανέβει με κακουχίες ιερομάρτυρα τον Λόφο της Σεβέρη, ξαποσταίνοντας για λίγο από τα πολεμικά παίγνια υπό το θλιμμένο βλέμμα του υπό απόκρυψη τις νύχτες Κυριάκου Μάτση. Όταν όμως ο λόφος καταληφθεί, είτε συγκυριακά είτε από τακτική μαεστρία, τα λάφυρα είναι μεθυστικά. Τον κατήφορο της επιστροφής στην οδό Ομήρου δεν τον επέλεξε ποτέ κανείς.
